میانه بخت دلم گر کرانه یی گیرد

بلای صحبت خوبان بهانه یی گیرد

خلاص یابد و پیرانه سر بیاساید

به طبع زاویه خنب خانه یی گیرد

ولی چگونه رود در رکاب سلطانی

که عالمی به سر تازیانه یی گیرد

زمان چو می گذرد از گذشته غم نخورد

محققانه ز نو سر زمانه ای گیرد

نظر گهی ش به عین الیقین شود حاصل

که از خیال مصور نشانه یی گیرد

ز گنج طبع به هر دم دفینه ای بخشد

ز کنج فقر به هر دم خزانه یی گیرد

به بال شوق برآید به اوج سدره عشق

ورای قاف خرد آشیانه یی گیرد

من و مجاورت آستان میخانه

مراد آن که مرید آستانه یی گیرد

غلام همت آنم که چون نزاری مست

پس از دوگانه واجب سه گانه یی گیرد

غنیمتی شمرد نقد وقت را امروز

نوید حاصل فردا فسانه یی گیرد